Ο μεγάλος εφιάλτης και η έξοδος από το ευρώ

Η προχθεσινή μαραθώνια διαπραγμάτευση του πρωθυπουργού με τους πολιτικούς αρχηγούς δεν ήταν παρά μια κακοπαιγμένη δεύτερη πράξη του «λεφτά υπάρχουνε».

Το 2009, με μια καλοσχεδιασμένη πρώτη πράξη (λεφτά υπάρχουνε), ο Κώστας πέρασε τη σκυτάλη στον Γιώργο.

Τώρα, ο Γιώργος περνάει πάλι τη σκυτάλη πίσω στον συμμαθητή του τον Αντώνη.

Ο οποίος «έσωσε…» την διαπραγμάτευση, και την Ελλάδα, και ως εκ τούτου ζητάει άμεσα εκλογές.

Και το ανέκδοτο πλέον της πολιτικής μας εναλλαγής, και του «παραλάβαμε χάος», συνεχίζεται ίδιο κι απαράλλακτο.

Ως πότε όμως δεν ξέρω…

Ο κόσμος έμαθε πια και ‘δε μασάει’.

Όλος ο ξένος τύπος προειδοποιεί για κοινωνική επανάσταση εναντίον ενός διεφθαρμένου και ανεπαρκέστατου πολιτικού συστήματος που οδήγησε, αυτό το ίδιο, τα πράματα εδώ που φτάσανε.

Το ότι πέρασαν όλο το βράδυ συζητώντας για 300 εκ. δεν είναι παρά μια αστειότητα που δεν πείθει ούτε και τον πιο αφελή. Ο μεγάλος πανικός της ΕΕ και του ΔΝΤ είναι ότι οι επόμενες εκλογές μπορεί να φέρουν στην εξουσία μια αριστερή συμμαχία πού δεν θα έχει καμιά απολύτως υποχρέωση να σεβαστεί το μνημόνιο.

Και αυτός είναι ο μεγάλος εφιάλτης τους.

Και ο «σωτήρας» Αντώνης, είναι ο από μηχανής Θεός.

Ε όχι λοιπόν Βασίλη. Η έξοδος μας από το ευρώ δεν είναι "καταστροφή" και "μεσαίωνας", όπως θέλουν να στο παρουσιάσουν. Εδώ που φτάσαμε, η έξοδος από το ευρώ ίσως είναι η μόνη αξιοπρεπής λύση που δίνει μια οικονομική προοπτική. Όπως έχω γράψει πολλές φορές, ήτανε λάθος που μπήκαμε στο ευρώ: μια χώρα με αδύνατη παραγωγική βάση δεν μπορεί να επιβιώσει με σκληρό νόμισμα.

Αυτά που απαιτούνται είναι:  

• Να απαλλαγούμε μια για πάντα από το υπάρχον πολιτικό σύστημα και να επιλέξουμε μια κυβέρνηση τεχνοκρατών τύπου Μόντι, που θα κάνει τις απαιτούμενες μεταρρυθμίσεις και θα στήσει ένα αξιόπιστο κράτος.
• Πίστη στη λειτουργία των αγορών και την αποτελεσματικότητά τους, και απαγκύλωση από τις δογματικές αριστερές μπαρουφολογίες και συναφείς νοοτροπίες. 
• Δήλωση ενός μεγάλου μέρους του δημόσιου χρέους ως καταχρηστικού και προϊόντος διαφθοράς.
• Τελωνιακή ένωση με την Ευρωπαϊκή Ένωση.
• Έναρξη ταυτόχρονων συνομιλιών με Ρωσία, Κίνα, Ινδία, Βραζιλία και αραβικές χώρες για άμεσες παραγωγικές επενδύσεις.
•  Μια εθνική αναπτυξιακή στρατηγική που θα βασίζεται στα συγκριτικά μας πλεονεκτήματα: Εκμετάλλευση πλουτοπαραγωγικών πόρων (φυσικό αέριο), γεωργία, τουρισμός, ναυτιλία, εμπόριο, πολιτισμός.

Πάνω απ’ όλα όμως χρειάζεται να πιστέψουμε πως μπορούμε. Και αυτό απαιτεί αλλαγή νοοτροπίας. Απαιτεί μια στροφή από τον Τατιανο-Μενεγακικό καναπέ και τις ζεϊμπεκιές, προς τη σκληρή δουλειά και τη δημιουργία.

Οι αγορές θα δώσουν τη λύση σε όλα τα άλλα. 

Η. Χαραλαμπίδης